Binnen- en buitenlandse politiek zijn geen gescheiden werelden – dat stelden we reeds in een vorig opiniestuk. Elk conflict op het wereldtoneel heeft zijn echo in onze eigen samenleving. Toch lijken sommige partijen dit nog steeds niet te beseffen. Vlaams Belang kwam met een inhoudsloos statement: “enkel het binnenland telt”. Wanneer Vlaams Belang of de PVV de Palestijnse kwestie negeren, doen ze meer dan alleen een morele of geopolitieke inschattingsfout. Ze verloochenen vooral de intellectuele bronnen waaruit hun eigen identitaire en nieuw-rechtse gedachtegoed voortkomt. Deze partijen kiezen populisme boven principes, omdat Palestina “niet scoort bij de kiezer”. We betogen namens Feniks dat het klakkeloos de kant kiezen van Israël en de VS haaks staat op de kernideeën van denkers als Carl Schmitt, Alain de Benoist en Guillaume Faye. Sterker nog: het is een regelrechte breuk met de identitaire logica die Nieuw Rechts ooit uitdroeg.
Binnen- en buitenlandse politiek: twee zijden van één medaille
De verstrengeling van binnenlandse en buitenlandse politiek is geen abstractie, maar een werkelijkheid die we dagelijks ervaren. Migratiestromen, veiligheid, energieprijzen – ze worden allemaal beïnvloed door beslissingen op het wereldtoneel. In een eerder artikel stelden we al dat Europese politici die enkel voor de korte termijn steun betuigen aan buitenlandse avonturen, de boemerang van die daden vaak thuis voelen. De Palestijnse kwestie vormt hierop geen uitzondering. De instabiliteit in het Midden-Oosten raakt ook Europa: denk aan terrorisme, migratie en maatschappelijke spanningen. Wanneer rechtse partijen deze internationale dimensie negeren uit electorale berekening, ondergraven ze uiteindelijk hun eigen binnenlandse doelstellingen (zoals migratiebeheersing en veiligheid). Kortom, wie Palestina wegwuift als “ver-van-mijn-bedshow” begrijpt niet dat elke buitenlandse brandhaard vonken geeft in onze eigen samenleving.
Vlaams Belang en PVV presenteren zich nochtans als partijen die harde waarheden durven te benoemen. Maar in hun verkiezingsprogramma’s valt op dat het woord “Palestina” amper voorkomt. Bij de vorige verkiezingen repten Vlaams Belang, maar ook N-VA, met geen woord over de oorlog in Palestina. De PVV van Geert Wilders gaat zelfs verder: Wilders schaart zich onvoorwaardelijk achter Israël als “frontstaat in de strijd tegen de islam”. Wat hier duidelijk wordt, is dat deze partijen het buitenlands beleid puur door een binnenlandse bril van moslim-vs-wij bekijken. De Palestijnen zijn in hun ogen slechts interessant inasmate ze passen in het narratief over “de islam” als vijandbeeld. Israël wordt op een voetstuk geplaatst als westerse bondgenoot tegen die vijand. Deze ééndimensionale kijk verkoopt misschien goed bij een deel van het electoraat, maar getuigt van schrijnend kortetermijndenken. Ze miskent zowel de complexiteit van het conflict als de bredere geopolitieke implicaties voor Europa. Bovendien – en dat is cruciaal – verraadt ze de diepere principiële uitgangspunten van Nieuw Rechts. Om dat verraad te begrijpen, moeten we terug naar de fundamentele inzichten van de nieuw-rechtse denktraditie.
Carl Schmitt: politiek vereist kiezen – vriend of vijand?
De Duitse jurist-filosoof Carl Schmitt (1898-1985) stelde onomwonden dat politiek in wezen neerkomt op de onderscheiding tussen vriend en vijand. Voor Schmitt is dit geen metafoor of moraal oordeel, maar een existentiële realiteit. Met andere woorden: een politieke gemeenschap definieert zichzelf door te bepalen wie tot de eigen groep behoort (vriend) en wie een bedreiging vormt (vijand).
Schmitt’s inzicht impliceert heldere keuzes. Hij hekelde liberale politici die uit naam van “neutraliteit” of universele waarden weigerden hun echte vrienden en vijanden te benoemen, terwijl ze feitelijk toch partij kozen maar dat moralisme noemden. Politiek “start en eindigt met de notie van vijanden”, aldus Schmitt – je kunt die oerkeuze niet ontlopen, hoogstens verdoezelen uit naïviteit of opportunisme.
Wat heeft dit te maken met Vlaams Belang en PVV? Alles. Ook zij staan voor de keuze wie de vriend en vijand is in het mondiale spel. Maar in plaats van een lucide Schmittiaanse analyse vanuit Europees oogpunt, nemen ze klakkeloos de vijandbeelden over van een ander machtssysteem. Door blind de zijde te kiezen van Israël en de VS, adopteren ze de vriend-vijanddefinitie van de Amerikaanse neoconservatieve agenda: Israël en “het Westen” zijn de goede vrienden, “radicaal islam” is de vijand, en Palestina verdwijnt in het verdomhoekje. Dit is problematisch op twee niveaus.
Ten eerste missen ze hierdoor een eigen Europese positionering. Wie is de vijand van Europa zelf? Schmitt zou zeggen: dat is een politieke beslissing die Europeanen zelf moeten nemen. Guillaume Faye, een prominente denker van Nieuw Rechts, waarschuwde dat Europa op twee fronten bedreigd wordt: demografisch-cultureel door een instroom uit het Zuiden én geopolitiek door de hegemonie van de Verenigde Staten. Met andere woorden, Europa heeft zowel in het Zuiden als in het Westen “vijanden” of althans tegenmachten die haar identiteit en soevereiniteit bedreigen. De huidige koers van VB en PVV focust echter eenzijdig op de islam als vijand en ziet de VS (en bij uitbreiding Israël) louter als vriend.
Ten tweede verloochenen VB en PVV Schmitts logica doordat ze doen alsof er géén keuze gemaakt hoeft te worden in het Palestijns-Israëlisch conflict – terwijl ze feitelijk wel degelijk kiezen, namelijk voor de machtigste partij. Ze omhullen zich in een vals realisme: “We staan aan de kant van Israël, want dat is de westerse bondgenoot en terrorismebestrijder.” Maar Schmitt zou hierin een huichelachtige depolitisering zien: men verschuilt zich achter abstracte verhalen van “terrorisme versus democratie” om niet onder ogen te hoeven zien dat er hier een concreet onrecht plaatsvindt waarin je positie moet kiezen. Het zogenaamde realisme van VB/PVV ontaardt zo zelf in een moralistisch frame waarin Israël = goed en Palestijnse zaak = onbelangrijk of “fout”. Werkelijke politiek vraagt durf om ook machtige bondgenoten tegen te spreken als het eigenlijke Europese belang anders ligt.
Kortom, door kritiekloos de Amerikaanse/Israëlische vriend-vijanddefinitie over te nemen, verliezen deze partijen hun politieke soevereiniteit. In Schmittiaanse zin zou je kunnen zeggen: ze laten een ander voor hen beslissen wie hun vijand is. Dat is precies wat een identitaire, op zelfbeschikking gerichte stroming zou moeten vermijden.
Alain de Benoist: een soeverein, multipolair Europa of Atlantisch meelopen
Als we kijken naar de filosofische peetvaders van de hedendaagse identitaire rechterzijde, dan is Alain de Benoist ongetwijfeld een sleutelnaam. De Benoist, grondlegger van de Franse Nouvelle Droite, heeft decennia geleden al bepleit wat hij noemt een “Europe des patries” en een multipolaire wereldorde waarin Europa een eigen autonome pool vormt – los van zowel Amerikaans als Sovjet imperialisme. In zijn beroemde essay “Europe-Tiers Monde: même combat” (Europa-Derde Wereld: dezelfde strijd) uit 1986 betoogde hij dat West-Europa na de Tweede Wereldoorlog zelf in een soort koloniale afhankelijkheid was beland, gekneld tussen het liberale Westen (VS) en het collectivistische Oosten (USSR). De Europeaan en de Derde Wereld-bevolking deelden volgens hem de ervaring “van hun legitieme soevereiniteit beroofd te zijn”. Zijn conclusie: Europa en de volkeren van de derde wereld staan in één en dezelfde strijd voor autonomie, elk op hun eigen wijze.
Dit idee van de Benoist vloeit voort uit het differentiële denken: elke cultuur heeft recht op eigen ontwikkeling, vrij van hegemonische inmenging door universele ideologieën. Een soeverein Europa moet dus af van de mentaliteit van “klein broertje” dat blind een groot imperium volgt. De Benoist is expliciet kritisch op de Atlantische NAVO-logica: als Europa steeds de lijn van Washington volgt, zal het nooit een zelfstandige macht worden.
Wanneer we deze multipolaire visie leggen naast de houding van Vlaams Belang en PVV inzake Israël/Palestina, zien we een flagrante tegenspraak. Steun aan Israël en de NAVO-lijn is onverenigbaar met de Benoist’s project van een soeverein Europa. Israël wordt immers gesteund als “onze bondgenoot”, maar in werkelijkheid functioneert die relatie vooral in dienst van Amerikaanse belangen in het Midden-Oosten. Door zich reflexmatig achter Israël en het door de VS geleide kamp te scharen, bevestigen deze partijen het unipolaire status-quo waarin de VS domineren. Het is dus Atlantisch meeloperij in plaats van Europese onafhankelijkheid.
De Benoist zou opmerken dat dit neerkomt op een koloniale reflex: Europa gedraagt zich als een vazal die de buitenlandse politiek van Washington overneemt, in plaats van eigen belangen te formuleren. De Nieuwe Rechts in de jaren ’70 en ’80 schaarde zich juist niet achter het Amerikaanse interventionisme; integendeel, de Benoist en co sympathiseerden vaak met anti-imperialistische figuren en bewegingen. In Europe-Tiers Monde benadrukt hij dat dit geen naïef derdewereldisme was, maar consistent met het recht op verschil en zelfbeschikking voor alle volkeren.
Hoe wrang is het dan dat uitgerekend identitaire partijen vandaag het Amerikaans-Israëlische narratief napraten? Men vergeet gemakshalve dat de hele NAVO-interventiepolitiek in het Midden-Oosten – van Irak over Libië tot Syrië – desastreuze gevolgen heeft gehad voor Europa zelf: terrorisme, vluchtelingen, instabiele buurlanden. Toch scharen VB-voorman Tom Van Grieken en PVV-leider Geert Wilders zich steevast aan de zijde van “onze westerse bondgenoten” als het om het Midden-Oosten gaat, zonder oog voor Europese eigenbelangen. Daarmee verlaten ze de lijn van hun eigen ideologen. Tamir Bar-On, politiek wetenschapper en kenner van de Nouvelle Droite, stelt dat de Benoist’s nieuwe rechts project altijd “anti-Amerikaans en Eurazistisch” georiënteerd was. Het is juist “multiculturalisme van rechts”: erkennen dat verschillende beschavingsblokken (Europa, Rusland, islamitische wereld, etc.) elk hun eigen sfeer hebben en zichzelf moeten kunnen zijn. Een trouw aan Israël en de VS past daar niet in – dat is immers partij kiezen voor een ander blok.
We kunnen hier gerust spreken van principieel verraad aan de multipolaire droom. Terwijl de Benoist c.s. droomden van een Europa dat even soeverein is als de VS of China, kiezen VB en PVV vrijwillig voor de rol van cheerleader van de Amerikaans-Israëlische macht. Ze verengen de identitaire politiek tot simpel pro-westers populisme. Het gevolg: in plaats van de Amerikaanse hegemonie te bekampen, bevestigen ze die. En in plaats van solidair te zijn met andere volkeren die strijden voor zelfbeschikking, kijkt men de andere kant op – zeker als die volkeren toevallig moslims zijn.
Palestina: de vergeten strijd van Nieuw Rechts
Het negeren van de Palestijnse strijd is niet alleen opportunistisch; het druist ook in tegen de identitaire en anti-imperialistische logica van Nieuw Rechts. Want laten we duidelijk zijn: de Palestijnse zaak gaat over zelfbeschikking van een volk op eigen bodem, verzet tegen kolonisatie en bezetting, en het recht op culturele eigenheid. Zijn dat niet net de thema’s waarmee identitairen zichzelf profileren?
Alain de Benoist wees erop dat de dekolonisatie in de 20e eeuw grotendeels een nationalistisch fenomeen was: volkeren die hun eigen natie wilden terugnemen van een imperium. Ironisch genoeg kreeg dat anti-koloniale nationalisme destijds steun uit onverwachte hoek – zelfs sommige westerse rechts-nationalisten sympathiseerden met de drang naar vrijheid van gekoloniseerde volkeren, omdat ze hierin een spiegel zagen van hun eigen aversie tegen gigantische rijken die volkeren opslokken. Benoist’s slogan “Europa en de Derde Wereld, één strijd!” betekende: ieder volk, wit of bruin, heeft recht zichzelf te zijn en zich te verzetten tegen universalisme (zij het Westers liberalisme of communisme) dat hen hun identiteit wil ontnemen.
Als we dat principe toepassen, dan is de Palestijnse strijd vrijwel congruent met de identitaire logica. De Palestijnen verzetten zich tegen wat zij zien als een zionistisch imperium gesteund door het Westen, dat hun land en identiteit onderdrukt. Zij vechten – hoe je ook over hun methodes of politiek denkt – voor het behoud van hun eigen volk op hun historische grond. Dat is op zichzelf precies het soort streven dat identitairen elders ook voor zichzelf claimen.
Vandaag lijkt daar bitter weinig van over in de praktijk van partijen als VB en PVV. Palestina is electoraal niet interessant, dus zwijgt men of schaart men zich gemakshalve aan Israëlische kant. De weinige keren dat VB’ers over Gaza of de Westoever spreken, is het om te fulmineren tegen “islamistisch terrorisme” of om linkse pro-Palestina betogers aan te vallen. Geert Wilders gaat nog verder: hij stelt doodleuk dat “Palestijnen allang een thuisland hebben – Jordanië”, waarmee hij feitelijk het narratief van de hardste zionisten herhaalt en de Palestijnen uit hun eigen land wegdefinieert. De PVV steunde zonder aarzeling de grootschalige bombardementen op Gaza, ongeacht de burgerdoden, want “Hamas moet vernietigd”. Dit soort houding verschilt in niets van die van neoconservatieve haviken of extreemzionistische partijen in Israël zelf. Het laat zich niet meer onderscheiden als een eigen identitair standpunt, behalve dan door de retoriek van “we steunen onze bondgenoten tegen de islam”.
Men kan zich afvragen: waar is het morele kompas gebleven? Dezelfde partijen die bij elk geweldmisdrijf of terreurfeit in Europa meteen spreken over onze normen en waarden, mensenrechten en recht op veiligheid, sluiten de ogen wanneer Palestijnse kinderen omkomen onder clusterbommen of wanneer een bezettingsmacht decennialang een volk zijn rechten ontzegt. Dit cynisme valt moeilijk te rijmen met het waardendiscours van conservatieven. Maar het is vooral ook een strategische kortzichtigheid: door Palestijnen louter als deel van “de islam” te zien en dus te negeren of weg te zetten, verspelen ze elke kredibiliteit bij die delen van de wereld (en die gemeenschappen in eigen land) die wel oog hebben voor koloniale onrechtvaardigheid. Een werkelijk Europees conservatisme zou een verhaal moeten hebben dat recht doet aan honorabele zelfbeschikkingsstrijd wereldwijd, in plaats van blind partijdig te zijn.
Guillaume Faye: Europa autonoom leren denken
De Franse auteur Guillaume Faye (1949-2019), ooit mede-architect van de Nouvelle Droite en later eigenzinnig ideoloog, waarschuwde in zijn essay “From Dusk to Dawn” dat Europa in een existentiële crisis verkeert – een duistere schemering richting de nacht, tenzij er een radicale ommezwaai komt. Faye somde de bedreigingen op: massale immigratie, islamisering, demografische implosie, cultureel relativisme… maar ook onderwerping aan Amerikaanse dominantie. Europa is “de zieke man” geworden, stelde hij, “gedomineerd door de Verenigde Staten, die een genadeloze economische oorlog tegen ons voeren”. Dat is een opvallende uitspraak: te midden van zijn betoog over migratie en identitaire teloorgang plaatst Faye de Amerikaanse hegemonie als een van de factoren in Europa’s verval.
Zijn redenering is helder. Europa kan niet herstellen en herrijzen als het politiek-militair een vazal blijft. Faye riep op tot een “Eurosiberische federatie” – een groot Europees rijk van Dublin tot Vladivostok – dat zich zou ontworstelen aan de invloed van de thalassocratieën (zeemachten) zoals de VS en Groot-Brittannië. Hij voorspelde dat de 21e eeuw multi-polair zou zijn: ofwel China wordt topmacht, ofwel (indien wij de wil opbrengen) een herboren Euro-Russisch blok. In die context is het volgens Faye “absoluut essentieel voor Amerika’s maritieme imperium om de geboorte van zo’n Euro-Siberisch blok te voorkomen”. Met andere woorden, de Amerikanen zullen er alles aan doen om Europeanen verdeeld, afhankelijk en aan hun zijde tegen Rusland of andere “vijanden” te houden.
Als we Faye’s analyse toepassen op de actuele toesten, zien we dat de onvoorwaardelijke trouw van VB en PVV aan de Atlantische lijn precies dat doet wat Faye zo gevaarlijk acht: het verhindert Europa om autonoom geopolitiek te leren denken. Elke kans op een eigen koers – bijvoorbeeld een Europa dat zowel met Rusland als met de opkomende wereld in dialoog gaat, in plaats van automatische NAVO-confrontatie – wordt verkeken als rechtse partijen zich net zo goed als linkse aan de Amerikaanse leiband leggen.
Guillaume Faye keek verder dan de waan van de dag. Zo merkte hij in 2005 op – profetisch – dat de zionistische utopie geen lang leven beschoren zou zijn: “Om hoofdzakelijk demografische redenen geloof ik dat de zionistische utopie, gerealiseerd sinds 1948, niet langer zal overleven dan het Sovjet-communisme; haar einde is al in zicht.” Dit vanuit het idee dat Israël op termijn een onhoudbaar project is temidden van een vijandige omgeving. Nu kun je over die voorspelling twisten, maar de kern is dat Faye Europees eigenbelang vooropstelde, los van allianties. Hij zag niet in waarom Europeanen zich koste wat kost moesten vastklampen aan een tanend Amerikaans rijk of een instabiel Israëlisch project. Veel belangrijker was dat Europa zijn weerbaarheid herwint tegen de chaos die hij zag samenballen in de komende decennia (massa-immigratie, islamitisch offensief, ecologische en economische crises). Daarvoor moest Europa “leren denken in termen van post-chaos” en zich organiseren zonder op de VS te rekenen.
Wat we vandaag echter zien, is dat partijen als VB en PVV die dreigingen wel benoemen (zeker migratie, islam etc.), maar de geopolitieke component verwaarlozen. Ze willen de symptomen bestrijden (grenzen dicht, terrorisme aanpakken) maar niet de oorzaken bij de wortel (waarom is er chaos rond Europa? Misschien omdat Westerse interventies regio’s hebben ontwricht?). Ze klagen over vluchtelingenstromen, maar steunen de buitenlandse politiek (van Israël, van VS in het Midden-Oosten) die mede tot vluchtelingen leidt. Dit korte geheugen staat haaks op Fayes oproep tot strategisch besef. Faye zou hen herinneren aan de les van Irak en Libië: de Amerikaanse “war on terror” zaaide terreur en migratie in Europa. Maar VB en PVV kiezen het populistische pad van de minste weerstand: roep mee met de VS tegen de “schurken” in de islamwereld, dat levert applaus op, en negeer de complexe waarheid dat Europa brandhout maakt van zijn eigen toekomst door telkens dat patroon te volgen.
Populisme boven principes: het electorale comfort
Waarom doen Vlaams Belang en PVV dit? Het antwoord is eenvoudig en cynisch: Palestina “scoort niet” bij hun kiezer. In het electoraat van radicaalrechts is er wel animo om hard te spreken over criminaliteit, migratie en islam, maar nauwelijks iemand maalt om het lot van de Palestijnen. Integendeel, velen zien Israël als een frontstaat tegen de islamitische dreiging die ze zelf ook vrezen. Politici als Wilders en Van Grieken spelen daarop in. Ze omarmen vlaggen en symbolen van Israël om te tonen hoe fel ze tegen “islamterroristen” zijn. In die beeldvorming past geen plaats voor Palestijnse kinderen onder het puin, want dat zou de zwart-wit voorstelling verstoren.
Dit is populisme pur sang: men geeft het publiek wat het wil horen, ook als het ingaat tegen eigen ideologische wortels. De ideologische basis van deze partijen – authenticiteit van volkeren, geopolitieke onafhankelijkheid, anti-imperialisme – wordt verloochend voor politieke munt. Het is opvallend hoezeer bijvoorbeeld Vlaams Belang zich op sociaaleconomisch vlak de laatste jaren “anti-globalistisch” noemt, maar op geopolitiek vlak alsnog lijnrecht meegaat met het globale status-quo als het over Israël of de Amerikaanse invloed gaat. Hier blijkt dat de drang naar respectabiliteit en electoraal gewin het wint van consequente doctrine. Palestina is voor hen enkel bruikbaar als het in hun verhaal past (als voorbeeld van “wat hier ook dreigt” of als aanleiding om linkse activisten aan te vallen); op zichzelf bekijken ze het niet.
Deze houding is niet alleen intellectueel oneerlijk, ze is ook gevaarlijk beperkt. Ze ontneemt rechts de kans om een breder verhaal te vertellen dat echt het systeem uitdaagt. Stel dat radicaalrechts wél trouw zou blijven aan haar bronnen: dan zou ze luid verkondigen dat Europa niets te winnen heeft bij eindeloze alignering met een Amerikaans imperium in verval; dat onze beschavingswaarde van nationale eigenheid inhoudt dat we ook anderen dat gunnen – dus óók Palestijnen recht op een eigen staat; dat een echt zelfbewust Europa zich niet laat gijzelen door welke lobby dan ook, maar zijn eigen koers vaart. Zo’n verhaal zou niet meteen kortstondig electoraal profijt opleveren – het vergt nuance en gaat in tegen decennia van gewenning. Maar op termijn zou het wel authentieker en geloofwaardiger zijn.
Conclusie
De Palestijnse kwestie is een lakmoesproef gebleken voor de consistentie van Nieuw Rechts in de Lage Landen. Wat we zien is hoe twee prominente partijen, Vlaams Belang en PVV, hun ideologische erfenis verkwanselen ten gunste van stemmenwinst. Ze negeren het lot van een volk dat vecht voor zelfbeschikking, hoewel hun eigen gedachtegoed hen zou moeten aansporen tot begrip of zelfs solidariteit. Ze scharen zich slaafs aan de zijde van Israël en zijn Amerikaanse patron, terwijl hun eigen filosofen waarschuwen voor Europees vazalschap en oproepen tot geopolitieke autonomie. Ze schermen met “onze normen en waarden”, maar blijven stil bij evidente schendingen van die waarden wanneer de slachtoffers niet in hun electorale verhaal passen.
Dit is geen pleidooi voor naïeve romantiek van de Palestijnse zaak, noch een absolute veroordeling van Israël. Het is een pleidooi voor integere consequentie. Een oproep aan rechts-conservatieve denkers en kiezers om de lat hoger te leggen voor hun vertegenwoordigers. Als we echt geloven in én veiligheid voor ons eigen volk én eerbiediging van nationale eigenheid wereldwijd, dan kunnen we Palestina niet langer negeren. Dan moeten we durven zeggen: onze binnenlandse en buitenlandse politiek zijn één – en geen enkel volk’s aspiratie mag voor ons onzichtbaar zijn enkel omdat het electorale ongemak geeft.
Carl Schmitt leerde ons dat politiek harde keuzes vergt – laten we dan ook de harde waarheid onder ogen zien dat de huidige koers richting VS/Israël ons Europa strategisch niets oplevert en moreel ontwapent. Alain de Benoist herinnerde ons eraan dat Europa soeverein moet durven zijn – laten we dan ook in onze buitenlandpolitiek soeverein oordelen, in plaats van napraten wat elders beslist is. En Guillaume Faye toonde aan dat we aan de vooravond van rampspoed staan tenzij we nu koers wijzigen – laten we niet doof zijn voor dat alarm en onze positie in de wereld herzien.
De Palestijnse kwestie mag dan door sommigen gezien worden als een ver-van-ons-bed-conflict, in werkelijkheid raakt hij het hart van onze politieke integriteit. Wie wegkijkt of zich er met platitudes van afmaakt, verliest vroeg of laat aan geloofwaardigheid – en verdient het etiket “identitair” of “nieuw rechts” niet meer. Het is tijd dat de rechterzijde beseft dat trouw blijven aan zichzelf betekent trouw blijven aan principes, zelfs als die niet op applaus van de massa kunnen rekenen. Palestina is zo’n principezaak. En principes, zo leert de geschiedenis, hebben de neiging om zich vroeg of laat op te dringen – of we nu willen of niet.
Om het in de woorden van het ijzertestament te zeggen: Zelfbestuur – Godsvrede – Nooit meer oorlog!
Literatuurlijst (APA)
Bar-On, T. (2015). Alain de Benoist: Neo-fascism with a human face? Bundeszentrale für politische Bildung. München.
Benoist, A. de. (1986). Europe-Tiers Monde: même combat. Institut Iliade.
Benoist, A. de. (2013). Mémoire vive: Entretiens avec François Bousquet. Éditions de Fallois.
Faye, G. (2005). From dusk to dawn. Guillaume Faye Archive. Geraadpleegd via https://guillaumefayearchive.wordpress.com/2007/07/07/from-dusk-to-dawn/
Feniks Vlaanderen. (2025). Binnenlandse en buitenlandse politiek zijn geen aparte werelden. Feniks Vlaanderen Blog. Geraadpleegd via https://www.feniksvlaanderen.be/blog
Feniks Vlaanderen. (2025). Ten Oosten van Eden – Europa, Iran en Israël. Feniks Vlaanderen Blog.
Schmitt, C. (1932/2001). Der Begriff des Politischen. Berlin: Duncker & Humblot.
The Rights Forum. (2023). PVV en Israël/Palestina. Geraadpleegd via https://rightsforum.org
11.11.11 (2024). Analyse van verkiezingsprogramma’s: Buitenlands beleid en Palestina.
Reactie plaatsen
Reacties